این عکس رو توی وبلاگ عشاق الحسین دیدم.نمی دونم چرا وقتی این نوع عکس ها رو می بینم بر عکس خیلی های دیگه بدم نمیاد یا نمی ترسم.شاید خیلی ها بگن امثال شما ها عاطفه ندارید حس ندارید همش دنبال مرگ و کشتن و این حرفایید.خدا می دونه.

خودمونی بهشون بگم.این تصاویری رو که می بینید واقعیت عشقه.فکرش رو بکنید مثل این شهید از دنیا بریم.اصلا قابل تصور نیست.یعنی ما اینقدر عشق اباعبدالله رو توی سینمون داریم که بتونیم مثل اربابمون شهید بشیم.چه سعادتی میشه ها.ملائک میان میگن این عاشق حسین بوده که مثل حسین شهید شده.مستقیم ببرمیش بهشت که یه موقع زبان باز می کنه و میگه منو کجا می برید بهشت ارزونی خودتون بهشت من اینه که بشینم کنار اربابم فقط براش گریه کنم.فقط بگم حسین.می دونید یه حسن ما نسبت به ملائک و ... در اون دنیا چیه.البته این نظر خودمه.ما سینه زن حسینیم.به خدا بهمون حسودیشون میشه.باید فخر بفروشیم که سینه زن امام حسینیم.

اما این شهید درسته وقت شهادت سر از تنش جدا شده و مثا امام حسین شهید شده اما چند تا فرق با اربابمون داره.نمی خوام روضه بخونم ولی

این شهید بدنش(استخوانها و پوست و گوشتش)سالمه.روی بدن این شهید با اسب نرفتند.سر این شهید تقریبا سالمه.سر این شهید رو به سنگ نکوبیدند.و خیلی فرق های دیگه ...

اینم یادم رفت بگم خدا کنه این شهید انگشتر نداشته باشه...

به قول حاج قربان بچه ها نکنه یه وقت موقع مرگ آب دهانمون آویزون بشه رفقامون دست و پامون رو بگیرن ببرن.انشاءالله با صورت خونی همینطوری که حیدر می گیم یا زهرا می گیم حسین می گیم به شهادت برسیم بعد هم آقامون سرمون رو توی دامنش بگیره بگه دیگه بخواب تو عاشق من بودی دیگه الان وقتشه که بیای پیش خودم.

فعلا

خدا سایه امام حسین را از سرمون کم نکنه