2. اظهار شادى در ایام سرور وخشنودى اهل بیت علیهم السلام از مصادیق تولى وتبرى است. یکى از این ایام روز نهم ربیع الاول است که با آغاز امامت حضرت حجةبن الحسن امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف مصادف مى باشد. این روز به گفته محدث قمى روز شریفى است ومصادف شدن روز تاجگذارى حضرت ولى عصر عجل الله تعالى فرجه الشریف با آن، موجب افزایش شرافت این روز است. از جمله اسامى این روز «عید البقر» است. «بقر» به معناى شکافتن است. در توضیح این نام باید دانست که پس از غصب فدک، خلیفه اول سندى به حضرت زهرا سلام الله علیها داد ولى خلیفه دوم در راه با ایشان برخورد کرد وآن را پاره کرد. حضرت زهرا سلام الله علیها نیز او را نفرین کرد وفرمود: خدا شکمت را پاره کند. این دعا پس از یازده سال به دست ابولؤلؤ رحمةالله علیه مستجاب شد.
3. یکى از سفرهاى احمدبن اسحاق ـ از اصحاب ووکلاى امام حسن عسکرى علیه السلام ـ به سامرا با روز نهم ربیع مصادف بود. احمدبن اسحاق دید که امام واهل خانه شان لباس نو پوشیده اند وخانه ایشان مملو از بوى خوش است. حضرت در برابر تعجب احمدبن اسحاق به او یادآورى نمود که این روز، روز عید است.(2)
4. اطعام وخشنود کردن مؤمنان، توسعه دادن در نفقه، پوشیدن جامه هاى نو، شکر وعبادت حق تعالى از جمله امورى است که در این روز استحباب دارد وبدان سفارش شده است.
5. براى این روز در روایات 72نام ذکر شده است وبر ایام دیگر برترى داده شده است. ملائکه هفت آسمان این روز را عید مى گیرند. یکى از نام هاى این روز «یوم الغدیر الثانى» است؛ شاید وجه تسمیه آن به غدیر این باشد که روز 18ذى حجه روز تولى، وروز 9ربیع الاول روز تبرى است. یوم نفى الهموم، یوم التوبة، یوم الانابة، یوم عید اهل البیت وسرورهم، یوم نزع السواد، یوم الزهد من الکبائر، یوم قبول الاعمال، از دیگر نام هاى این روز شریف است.
6. از برخى اسامى این روز مانند یوم الزهد من الکبائر، یوم العبادة و... به دست مى آید که این روز، روز گناه نکردن است وشایسته است ـ بر خلاف آنچه شایع است ـ از آزار دادن دیگران ودیگر محرمات در این روز خوددارى شود.


--------------------------------------------------------------------------------

1. بشارة المصطفى لشیعة المرتضى، ص 196.
2. بحارالانوار، ج31، ص120.

تا دل زهرا شاد بشه لعن خدا بر عایشه
لعن الله عمر ثم ابابکر و عمر ثم عثمان و عمر

نوشته شده توسط : غلام حسین

نظرات دیگران [ نظر]

موضوع پوشیدن جامه سیاه که با فرا رسیدن ایام محرم الحرام حال و هواى خاصى به خود مى گیرد، از گذشته تا به امروز مطرح بوده و همیشه با دو دیدگاه با آن برخورد شده است.
دیدگاه اول، نظر کسانى است که با عشق و علاقه وصف ناپذیرى در ایام محرم سوگوارى اهلبیت(ع) خصوصاً در دو ماه محرم و صفر، لباس سیاه به تن کرده و برقه هاى مشکى بِیرقهاى مشکى بر سردر منازل خود نصب مى کنند و معتقدند که این لباسِ اظهار حزن و همدردى با عترت پاک پیامبر اکرم(ص) است. دیدگاه دوم، نظر کسانى است که مى گویند پوشیدن لباس سیاه، مفهوم چندانى ندارد و بى خاصیت است، و به نوعى تحت تأثیر القائات و تفکرات روشنفکر مأبانه قرار گرفته و با ژستهاى به اصطلاح علمى و تجددگرایانه به دیدگاه اول حمله مى کنند و آنان را بدور از قافله تمدن معرفى مى کنند. متأسفانه عده اى نیز به خاطر عدم آگاهى از حقیقت امر، دچار تحیر شده و در بلاتکلیفى اند که واقعیت کدام است؟!
الف) از نظر فقهى، آنچه از روایات استفاده مى شود، مکروه بودن پوشیدن لباس سیاه در نماز و غیر نماز است و از حد کراهت تجاوز ننموده است. نکته اى که قابل توجه مى باشد اینکه، عده اى از فقها قائلند که پوشیدن لباس سیاه در عزادارى امام حسین (ع) از این حکم کراهت مستثنى است و پوشیدن آن در عزادارى امام حسین (ع) کراهت ندارد، علت کراهت را اینگونه بیان کرده اند که پوشیدن لباس سیاه در ایام وفات ائمه (ع) خصوصاً در ایام محرم و صفر، در حقیقت اظهار مودت و محبت به ساحت مقدس اهلبیت (ع) است. شیعیان و محبان آن بزرگواران با به تن کردن جامه سیاه، حزن و اندوه خود را ابراز کرده و به سفارش ائمه (ع) که فرموده اند: شیعیان در حزن ما محزونند، عمل مى کنند.
بعلاوه این سیاه پوشى، خاصیت سازنده دیگرى بنام احیاء امر اهلبیت (ع) دارد که مطلوب و محبوب آن ذوات مقدس است که فرمودند: «رحم الله من احیا امرنا» یعنى مشمول رحمت حق باد، کسى که امر ما را احیا کند.
بدون تردید وقتى پیر و جوان، بزرگ و خردسال، در این ایام لباس سیاه مى پوشند، یادآور حزن و مصیبت جانکاهى است که وجود مقدس حضرت سید الشهداء (ع)، رسیده است و حقیقت این است که بقاء اسلام مرهون دو ماه محرم و صفر است.
ب) از نظر تاریخ. چنانکه مورخین نوشته اند، بعد از واقعه جانسوز عاشورا، زنانِ خاندان پاک رسول الله (ص) اولین کسانى بودند که تا یک سال لباس سیاه به تن داشتند و چنان مشغول عزادارى بودند که امام سجاد (ع) براى آنها غذا فراهم مى ساختند. در طول تاریخ نیز پوشیدن لباس سیاه در عزادارى اهلبیت (ع) به صورت یک سنت ارزشمندى در بین شیعیان و محبان رایج بوده است.
بعضى از فقهاى بزرگ مقید بودند در ایام سوگوارى امام حسین (ع) جامه سیاه مى پوشیدند و به آن تبرک مى جستند و با جدیت از آن نگهدارى و مراقبت مى کردند و وصیت مى نمودند بعد از رحلتشان به عنوان تبرک با آنها دفن شود!
بنابراین پوشیدن لباس سیاه در ایام سوگوارى ائمه (ع) خصوصاً در دو ماه محرم و صفر نه تنها کراهت ندارد بلکه از آن جهت که اظهار همدردى با آن ذوات مقدس و احیاى امر ایشان مى باشد، داراى فضیلتى بس بزرگ است. «و لقد عظمت المصیبة بک علینا و على جمیع اهل الاسلام»

پایگاه استاد حسین انصاریان

نوشته شده توسط : غلام حسین

نظرات دیگران [ نظر]